Πάνε
σχεδόν τρία χρόνια και πάνω από 150 αναρτήσεις από τούτο δω το διαδικτυακό
«μετερίζι» που αν και ξεκίνησε για ενημέρωση περί των άμεσων θεμάτων των
Συμβασιούχων, επέκτεινε (αναγκαστικά) το σχολιασμό του και στην ευρύτερη
οικονομικο-πολιτική πραγματικότητα της χώρας που βιώνουμε από το 2010.
Στο
σημερινό προβληματισμό για την κατάσταση αναβρασμού ενόψει της κατάθεσης ενός
ακόμα «Πολυνομοσχεδίου» δια πάσαν νόσον που έχει ρυθμίσεις από φορολογικά μέτρα
έως...τις Προσωρινές διαταγές που αφορούν Συμβασιούχους, επαναλαμβάνονται στον
τίτλο οι «μαγικές» λέξεις επείγοντα μέτρα για τονισθεί
προφανώς η αναγκαιότητα ψήφισης από όλους τους βουλευτές της διμερούς
συγκυβέρνησης που στηρίζουν μια εύθραυστη ισορροπία 155 μελών του Κοινοβουλίου,
καθώς δε λείπουν ούτε οι φωνές, ούτε οι φόβοι για διαρροές της τελευταίας
στιγμής.
Δεν θα
επεκταθούμε στο περιεχόμενο του Νομοσχεδίου (είναι εξάλλου γνωστό ότι η
καταβολή κάθε δόσης από τους δανειστές πάντα συνοδεύεται από αιματηρά αντίποινα
μέτρων με τα γνωστά αποτελέσματα ως τώρα) , αλλά θα καταθέσουμε κάποιες
σκέψεις-τροφή στον ταλαιπωρημένο εγκέφαλο του εξαθλιωμένου πολίτη που βιώνει
ανάμικτα συναισθήματα.
Είναι
γνωστό ότι τα διαδοχικά Μνημόνια και οι αντίστοιχες πράξεις Νομοθετικού περιεχομένου
οδήγησαν την ανεργία στην Ελλάδα στο 26,9% (1.337.621 άτομα ΕΛ.ΣΤΑΤ. Απρίλιος
΄13), πολύ μακριά από την αναμενόμενη... «ανάπτυξη» του αόριστου success story που
ευαγγελίζονταν οι συγκυβερνώντες σχεδόν ένα χρόνο πριν.
Για μια
ακόμα φορά το παραμύθι του «υπερτροφικού» δημόσιου τομέα καλείται ως επίκληση
για να καθαγιάσει τις απολύσεις πάνω από 25.000 υπαλλήλων επιπρόσθετα σε αυτούς
του ιδιωτικού τομέα, ενώ ακόμα και στις χώρες του Νότου που μπήκαν στην κρίση
με άλλα αίτια η κατάσταση οδεύει σε βαθιά πολιτική κρίση (Πορτογαλία, Ισπανία,
Ιταλία) αποδεικνύοντας πως οι ανίκανοι ή/και διεφθαρμένοι κρατικοί λειτουργοί
δεν μπορούν να εγγυηθούν για τίποτα άλλο εκτός από την ικανοποίηση των
απαιτήσεων των τραπεζών στο ακέραιο.
«Το
διογκωμένο, αναποτελεσματικό κράτος προκάλεσε την κρίση, όχι οι τράπεζες και η
ελληνική κυβέρνηση απέτυχε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα από την αρχή», επισήμανε ο Κ. Μητσοτάκης σε συνέντευξη που
παραχώρησε στο Bloomber και πραγματικά οι απορίες που δημιουργούνται είναι
εύλογες για την τεράστια ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που διαφέντεψαν
τον τόπο για πάνω από 30 χρόνια.
Για τις
ευθύνες των τραπεζών δεν θα επεκταθούμε, το χουμε κάνει επανειλημμένα και δεν
υπάρχει καλόπιστος εχέφρων άνθρωπος που να μην τις αντιλαμβάνεται.
Εκείνο
που αξίζει να τονιστεί είναι ότι καλώς ή κακώς ΔΕΝ κυβερνούν οι τράπεζες, ΔΕΝ
ψηφίζουν στη Βουλή οι τράπεζες και φυσικά ΔΕΝ νομοθετούν οι τράπεζες. Το έργο
αυτό το έχουμε αναθέσει σε ανθρώπους που τελικά αποδεικνύονται ανακόλουθοι και
ανίκανοι να επιτελέσουν το έργο της ανασυγκρότησης της χώρας, καθώς συνεχίζουμε
για 6η χρονιά τη βύθιση στην ύφεση και την εξαθλίωση των πολιτών σε
κάθε επίπεδο.
Το ερώτημα είναι πως μπορεί κανείς μ΄ ευκολία
να στέλνει σε απόλυση 25.000 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων καθηγητές στα δημόσια
σχολεία, δημοσιογράφους στη δημόσια τηλεόραση, δημοτικούς αστυνομικούς και
υπαλλήλους σε ΔΕΚΟ και ΟΤΑ; Πως μπορεί κανείς να μειώνει οριζόντια μισθούς,
συντάξεις, ιατροφαρμακευτικές παροχές, δαπάνες για την άμυνα, την υγεία και την
εκπαίδευση;
Αν
ρίξουμε μια ματιά στις ζωές αυτών που προσυπογράφουν μ΄ ευκολία τα νομοθετήματα
του κοινωνικού και οικονομικού «καιάδα» για τους πολίτες θα δούμε εν συντομία ότι
η κανείς από τη συντριπτική πλειοψηφία ΔΕΝ στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσια
σχολεία με σχολικούς φύλακες, παρά σε ακριβά κολλέγια εσωτερικού και εξωτερικού
στη συνέχεια, ΔΕΝ έχουν πρόβλημα επιβίωσης αφού οι μηνιαίες αμοιβές τους είναι
υπερδεκαπλάσιες του βασικού μισθού (ενώ στα δημόσια payroll έχουν
συχνά «εντάξει» συζύγους γιούς και θυγατέρες). Επίσης, αν χρειαστούν ιατρικές
υπηρεσίες θα απευθυνθούν σε εξαιρετικές ιδιωτικές ιατρικές μονάδες, άρα δεν
κατανοούν προς τι η ανάγκη της διεύρυνσης των ιατρικών υπηρεσιών σε πάνω από
ένα εκατομμύριο άνεργους ανασφάλιστους συμπολίτες μας.
Επίσης θεωρούν
εξαιρετικά «ηθικό και νόμιμο» να είναι αναντίστοιχοι με τη δημόσια εντολή από
το να προσφύγουν στις κάλπες και να αναγκαστούν ως μη επανεκλεγέντες να χάσουν
τις βουλευτικές αποζημιώσεις σε ένα εξαιρετικά ζοφερό εργασιακό τοπίο.
Διαθέτοντας μόνο κομματική υποστήριξη ή καταγόμενοι από πολιτικά «τζάκια» ο
πρότερος εργασιακός βίος τους είναι μηδαμινός, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να
κουνούν επιτιμητικά το δάχτυλο στους χιλιάδες μορφωμένους αλλά ανέργους νέους
με πτυχία, γλώσσες και μεταπτυχιακά που είχαν την ατυχία να τους εμπιστευτούν
τις τύχες της χώρας.
Όντας στο
απυρόβλητο της «μη ευθύνης υπουργών» οι κατηγορίες για μίζες, λίστες, διαφθορά
και απαξίωση ακούγεται σαν ελαφρύ αεράκι από τα αυτιά του μπλαζέ πολιτικού
προσωπικού που επιτέλους καταφέρνει να... «απαλλάξει» με νόμο το πολύπαθο
δημόσιο από 6.000 «κακούς» συμβασιούχους
που παρέμεναν να εργάζονται με ελάχιστους οικονομικούς όρους και επιβάρυναν το
κρατικό έλλειμμα...Φυσικά, ταυτόχρονα προσπάθησαν από την πίσω πόρτα να περάσει
ρύθμιση εξαίρεσης από την «κινητικότητα» των μετακλητών στα υπουργικά και
βουλευτικά γραφεία, θυμίζοντας τις εποχές της συζήτησης για τα προνόμια των
υπαλλήλων της Βουλής.
Τέλος,
είναι απολύτως λογικό αν δαπανούν σημαντικά ποσά για να παρέχουν επικοινωνιακή
κάλυψη στο... έργο τους τα ιδιωτικά ΜΜΕ να μη υπάρχει λόγος να διατηρηθεί έναν
κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα που σίγουρα οι περισσότεροι εργαζόμενοί του
εργάζονταν με πάθος και ανεξαρτησία, συχνά με μισθούς που δεν είχαν καμία σχέση
με αυτούς των κρατικοδίαιτων «στελεχών της αγοράς» (που όλως τυχαίως είχαν και
κομματική ταύτιση με την εκάστοτε κυβέρνηση) και που απολαύουν την
ευνοιοκρατική τοποθέτησή τους σε μεγάλα δημόσια πόστα.
Εκτός και
αυτοί οι τελευταίοι διορίζονται με κριτήρια... «σκληρού» ΑΣΕΠ...
Καθώς
ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει, η προκλητική συμπεριφορά των κρατούντων με την
υπόθαλψη των Ευρωζωνούχων θα γίνεται όλο και πιο ξεδιάντροπη. Οι ευθύνες της
ανακοπής αυτού του ρεύματος των δημοκρατικών δυνάμεων που δεν συμμετέχουν στη
λήψη επώδυνων μέτρων αλλά κυρίως , ημών των πολιτών που δεχόμαστε την επίθεση
των «δάνειων δυνάμεων» είναι τεράστιες. Πρέπει να αποφύγουμε τον κίνδυνο του
κοινωνικού αυτοματισμού και να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας στη συνεχή
«κινητικότητα» προς τον αφανισμό. Δεν μπορούν να τζογάρουν άλλο με τα δικά μας λεφτά.
Κανείς δεν είναι ασφαλής καθώς δεν υπάρχει κανένα success story.
Είναι
καιρός να το συνειδητοποιούμε πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη.
Πηγές:
