 |
| Του Soter |
Επιτέλους
ολοκληρώθηκε επιτυχώς μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση, με πολλά και αντικρουόμενα
συμπεράσματα εξαγόμενα από τ΄ αποτελέσματα, και τελικά δεν έγινε κατορθωτό να
σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, όπως είχαν επισημάνει και οι προεκλογικές
δημοσκοπήσεις. Ως γνωστόν αφού δεν
ευοδώθηκαν οι 3 εντολές σχηματισμού κυβέρνησης στα ισάριθμα πρώτα σε ψήφους
κόμματα, όπως όλα δείχνουν δεν είναι καθόλου πιθανό να σχηματιστεί οικουμενική
κυβέρνηση και κατά πάσα πιθανότητα θα ξανακληθούμε στις κάλπες τον ερχόμενο
μήνα.
Αν
ανατρέξουμε στην τριετία που έχουμε διανύσει, θα διαπιστώσουμε ότι μια κρίση
τραπεζικού δανεισμού, μετετράπη σε δημοσιονομική κρίση, μετά σε οικονομική
κρίση, ακολούθησε η κοινωνική κρίση και τώρα οδηγηθήκαμε (από το περασμένο
καλοκαίρι) και σε πολιτειακή κρίση. Πως
θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η επικύρωση 2 απανωτών Μνημονίων και μιας σειράς
πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, παρά τις αντιδράσεις των πολιτών που
πνίγονταν στα ασφυξιογόνα σε κάθε προσπάθεια διαδήλωσης στις πλατείες; Μήπως η συγκυβέρνηση του Νοεμβρίου μ΄
επικεφαλής έναν μη εκλεγμένο πρωθυπουργό και πρώην κεντρικό τραπεζίτη είχε
δημοκρατική νομιμοποίηση;
Τα
χαμηλότατα ποσοστά στα δυο κόμματα της υπερτριαντακονταετούς διακυβέρνησης της
χώρας είναι ένα σημαντικό θέμα που επιδέχεται πολλαπλές αναλύσεις. Σαφώς ήταν
λάθος των (πρώην) μεγάλων κομμάτων ν΄ αποφύγουν την προβολή της οικονομίας ως
πρώτου θέματος στην προεκλογική ατζέντα και να πέσουν στην παγίδα της ανάλυσης
της λαθρομετανάστευσης (ή στην αντιμετώπιση της με σπασμωδικά μέτρα), πράγμα
που είχε σαν αποτέλεσμα την εκλογική πίστωση σε ακραίες φωνές που είχαν
επιδείξει πιο «πρακτικές» μεθόδους αντιμετώπισης του θέματος. Δεν αναρωτήθηκαν όλοι όμως πως συνέβη να
εγκρίνουν με την ψήφο τους χιλιάδες άνθρωποι πρώην υπουργούς που ευθύνονται για
μια χώρα με σοβαρές ελλείψεις στην υγεία, στην
παιδεία και για ολική εξολόθρευση στα εργασιακά;
Τη στιγμή
που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν φαίνεται να είναι πιθανό να δημιουργηθεί
κυβέρνηση από 3 κόμματα που μαζί δεν φτάνουν το 40% της εκπεφρασμένης ψήφου των
πολιτών, και η προσφυγή στην κάλπη φαίνεται μονόδρομος. Το λεγόμενο
«αντιμνημονιακό» μέτωπο κατήγαγε μια πολύ σοβαρή νίκη και αυτό οφείλουν να το
λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη και εντός και εκτός της χώρας.
Στο
εξωτερικό όπου είχαμε πολλαπλές και συχνές δηλώσεις των ευρωπαίων παραγόντων
όπως του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε «...η ευρωζώνη θα μπορούσε ενδεχομένως να
αντέξει μία έξοδο της Ελλάδας καθώς είναι σήμερα πιο ανθεκτική από ό,τι πριν
από δύο χρόνια...», ή του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Ζοζέ Μπαρόζο:
"Εάν
οι συμφωνίες δεν τηρηθούν, αυτό σημαίνει ότι δεν πληρούνται οι όροι για να
συνεχίσουμε με μια χώρα που δεν σέβεται τις δεσμεύσεις...Δεν θέλω να μιλήσω για
μια συγκεκριμένη χώρα αλλά αν μια χώρα δεν σέβεται τους κανόνες, θα ήταν
προτιμότερο να φύγει".
Η
πραγματικότητα είναι όμως...ελαφρά διαφορετική, καθώς η χώρα με μια πιθανή
αποχώρησή της από την ευρωζώνη θα προκαλούσε «εκρήξεις» 400 δισεκατομμυρίων
ευρώ στους υπόλοιπους εταίρους: Σε όλες
αυτές τις απειλές και τους εκβιασμούς ήρθε να δώσει μια εμπεριστατωμένη
απάντηση ένα δημοσίευμα στο Bloomberg, που υποστηρίζει με αδιάσειστα στοιχεία
ότι «διαπραγματευτικό
χαρτί αξίας… μισού τρισ. δολ. κρατά η Αθήνα στο χέρι της«
@ Οι οφειλές του
ελληνικού δημοσίου προς άλλα κράτη φτάνουν τα 80 δισ. ευρώ.
@ Η ΕΚΤ διαθέτει
στο χαρτοφυλάκιό της ελληνικά ομόλογα 50 δισ. ευρώ, ενώ στο πλαίσιο του
ευρω-συστήματος η Τράπεζα της Ελλάδος χρωστά στις υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες
104 δισ. ευρώ. Εκτιμάται, επίσης, ότι η ΤτΕ έχει εκδώσει 18 δισ. ευρώ
περισσότερα από όσα αντιστοιχούν στο μέγεθος της οικονομίας, με αποτέλεσμα η
συνολική έκθεση της ΕΚΤ στην Ελλάδα να φτάνει τα 172 δισ. ευρώ.
@ Τέλος, ιδιώτες
επενδυτές κατέχουν ελληνικά ομόλογα αξίας 143 δισ. ευρώ, αυξάνοντας το συνολικό ποσό στα 395 δισ. ευρώ. Στο δημοσίευμα
υπογραμμίζεται, μάλιστα, ότι στο ποσό αυτό δεν περιλαμβάνονται τα κεφάλαια που
έχουν δανειστεί οι ελληνικές τράπεζες από την ΕΚΤ, τα οποία στις αρχές του
έτους ξεπερνούσαν τα 73 δισ. ευρώ.
Περιττό
ν΄ αναφερθεί πως το ηφαίστειο της οικονομικής κρίσης έχει αρχίσει να βγάζει
καπνούς στην Ισπανία και οι αγανακτισμένοι εκεί πολίτες ξαναβγήκαν στις
πλατείες να διαμαρτυρηθούν μαζικά.
Αντί ν΄
αξιοποιηθεί αυτό το προφανέστατο πλεονέκτημα από τους πολιτικούς άνδρες της
χώρας μας, συνεχίζεται η δογματική σχεδόν προσήλωση στην καταστροφική τακτική
που μας οδήγησε ως εδώ και σήμανε την παραχώρηση μέρους της εθνικής μας
κυριαρχίας (όπως επιβεβαίωσε ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι). Και αφού δεν υπάρχει ενιαία τακτική
αντιμετώπισης της επαναδιαπραγμάτευσης των επαχθών όρων που έχουν υπογραφεί ως
τώρα, απαιτείται νέα προσφυγή στις κάλπες. Γιατί αν το μήνυμα εστάλει από τους
πολίτες , αλλά δεν ελήφθει από το παραπαίον πολιτικό σύστημα, οπότε θα πρέπει
να ξανασταλεί για να γίνει επιτέλους κατανοητό και χωρίς μεγάλες αποχές αυτή τη
φορά, ας ελπίσουμε.
___________________________________________________________
Δηλώσεις Ευρωπαίων για την πιθανότητα εξόδου της χώρας από το Ευρώ
___________________________________________________________
Δηλώσεις Ευρωπαίων για την πιθανότητα εξόδου της χώρας από το Ευρώ
Π. Δούκας για το ίδιο θέμα
Πηγές:
